Musikpararde 2016

You don’t really care for music, do ya? Your faith was strong but you needed proof.” Gewaagd om dit te vragen in een arena vol muziekliefhebbers, het vertrouwen is groot maar we willen bewijs. Het gaat over het herkennen van onvoorwaardelijke liefde in een wereld waar ego’s en machtspellen de vrije weg nog wel eens blokkeren. Een mooie kans om te laten zien hoe het ook kan. In drie arena’s voor duizenden toeschouwers werd dit nummer gespeeld afgelopen weekend. Gezongen door Carl Ellis, met een dijk van een stem, met muzikale begeleiding van zes verschillende korpsen afkomstig uit Polen, Litouwen, Schotland, Duitsland, Ukraïne en onszelf als Nederlandse vertegenwoordiging. Het bewijs is geleverd; muziek verbroederd.

Dit gezegd te hebben kunnen wij terugkijken op een fantastisch weekend bij de Musikparade! Vrijdagochtend om zeven uur vertrok de Wiebenga bus voor een mooie rit richting Hannover. Het eten stond al op ons te wachten, en daar werd natuurlijk direct van genoten. Dan is het altijd wel even fijn om de show door te nemen in de arena, want elke vloer is weer anders. Zowel op klompen als op de fiets is het daarom soms een hele uitdaging om overeind te blijven. De show werd doorgenomen om de puntjes op de i te zetten, en dan lijkt het toch een soort repetitie alleen in een hele grote hal met heel veel lege stoeltjes. ’s Avonds is dit anders, je ziet de zaal volstromen, en de opening van de show wordt voorbereid. Dit betekent in dit geval dat de eerste twaalf leden al in het uniform zijn om mee te lopen met de opening. Vervolgens hoor je de eerste korpsen opkomen en het applaus van het publiek door het gebouw schallen. We zitten als laatste in het programma dit weekend, dus dan moet je lang wachten. In de pauze werd er ingespeeld, waarna nog twee andere korpsen hun opwachting  maken en dan is het onze beurt.

Daar sta je dan… De gordijnen gaan open, het korps uit Litouwen dat voor ons optreedt gaat af, en de gordijnen sluiten. De presentator vertelt dat kinderen dit thuis niet moeten nadoen en je ziet de spanning bij de medemuzikanten oplopen. Voor het drietal, waarvoor dit het eerste optreden was, zal dit extra spannend zijn geweest. Dan gaan de gordijnen open en wordt ‘Gonna fly now’ ingezet. We fietsen de zaal binnen en het publiek is gelijk enthousiast! Het loopt als een trein, we gaan als een speer en eigenlijk voordat je het beseft is de show voorbij en krijg je een sensationeel applaus over je heen van een volle arena, kippenvel! Voordat je het doorhebt ben je ook alweer achter de coulissen en is het omdraaien en klaarstaan voor de finale. De finalestukken worden gespeeld en onder luid applaus verlaten we het veld. Alles weer inpakken en we zetten koers richting Berlijn.

Na een goede nachtrust in een hostel in Berlijn maken we ons klaar om richting de Mercedes-Benz Arena te gaan. Wat een gigantische arena, prachtig! Zelfs de vrachtwagen kan naar binnen worden gereden en tegen een dock gezet worden. Dit zorgt voor een recordtijd van twee minuten om de fietsen uit te laden! Een grote hal en een organisatie die vertelt dat het helemaal uitverkocht is, dit moet wat worden. Er is eerst nog even tijd om de stad - die we de afgelopen jaren al vaak bezocht hebben - in te trekken en wat cultuur op te snuiven. Dan is het toch tijd om het uniform aan te doen en klaar te gaan staan. Het publiek is gigantisch enthousiast bij het korps wat voor ons optreedt. Iets dat we goed horen achter de schermen, maar hier mogen we natuurlijk niet voor onderdoen! We komen op, spelen, lachen, fietsen, lopen en het publiek lacht, klapt en joelt, daar doe je het voor. Op het moment dat de bekende molenwieken gefietst worden reageert het publiek geweldig, wat een sensatie! Het kippenvel loopt over de rug van menig lid  en met een staande ovatie nemen we afscheid van dit geweldige publiek, wat hebben we toch een mooie hobby!

Wederom een finale, wederom in de bus en op naar een mooi hotel in Leipzig. Na een gezellig avond in de hotelbar is het ‘s ochtends weer vroeg dag om op pad te gaan naar de laatste arena van dit weekend, de Leipzig Arena. Nog een keer knallen dit weekend, er vol tegenaan. En het lukt, de show loopt en het publiek is enthousiast. Keer op keer probeer ik uit te leggen hoe het voelt om zo’n optreden te mogen verzorgen voor dolenthousiast publiek, maar het wil eigenlijk maar niet goed lukken. De adrenaline giert door je lijf op zo’n moment!

We hebben genoten, zijn allemaal weer heelhuids thuisgekomen en laten in Duitsland een hoop tevreden mensen achter denk ik. Alle repetities, al het oefenen het is allemaal de moeite dubbel en dwars waard, dit is waar we het voor doen: het publiek op de banken! We mogen terugkijken op een fantastisch weekend waarin alles tot in de puntjes geregeld was, grandioos!

Voor foto's: klik hier 

Geschreven door: Martin Groen