Het gouden WMC-weekend van dag-tot-dag

Vrijdag 21 juli: de laatste repetitie breekt aan
Vrijdagochtend stappen we om 09:00 uur het veld op om de laatste details van de programma’s aan te pakken. De spanning en ook de irritatie is overal te merken. Dit is iets dat voor alle clubs, die meedoen aan het Wereld Muziek Concours, erg herkenbaar moet zijn. Crescendo heeft erg veel meedenkende leden, waardoor het mij soms erg moeilijk lijkt voor de instructie om dit in goede banen te leiden. De laatste repetitie loopt erg goed en met volle moed gaan we richting huis om de laatste dingen in te pakken voor vertrek.

Ik voel de stress door het lichaam gieren, terwijl ik bezig ben om mijn uniformen en instrument nog te prepareren. Mijn ouders zijn al op onze slaaplocatie en ik moet ervoor zorgen dat ook de spullen van mijn vader in de bus terechtkomen. Aangekomen bij de bus kom ik erachter dat ik mijn slaapspullen vergeten ben in alle haast. Gelukkig helpt de familie Tolsma mij aan een slaapzak en kussen, en kan de reis beginnen!

Onze reis gaat apart van de rest van de showband, omdat we van plan zijn om de zondag ook nog in Kerkrade te verblijven. Het eerste hoogtepunt van het weekend is op een viaduct bij Heerenveen in de buurt. We filmen daar het voorbijgaan van de bus, waarna we onze reis vervolgen naar het verre zuiden.

Eenmaal aangekomen worden we toevallig opgewacht door een paar eerder gearriveerde supporters en leden. Het is meteen gezellig en na aankomst van de bus wordt de barbecue aangeslingerd. De hele avond staat in het teken van het verlagen van de stress met een hapje en drankje. Ik merk aan mijzelf dat de afgelopen weken met de ‘WMC-stress’ en de lange reis mij opbreken en besluit al vroeg op bed te gaan. De rest van de leden vermaken zich nog prima bij een kampvuur, maar een latertje wordt het niet.

Zaterdag 22 juli: het moment van de waarheid
Om half 7 in de ochtend gaat de wekker en is het tijd om te ontbijten. Alles is door de WMC-commissie goed geregeld en net als bij de barbecue staat alles voor ons klaar. Na het ontbijt gaan we richting de bus want we hebben nog de gelegenheid om zowel de Marsparade als de Show nog een keer door te nemen. Na deze korte doorloop, gaan we richting het Parkstad Limburgstadion waar het deze dag allemaal moet gaan gebeuren.

Na aankomst hebben we nog even tijd om wat te eten en goed te drinken, voordat we met het warme weer het veld op stappen. Bij het inspelen ga ik de muziek nog een keer langs en door de spanning zijn er stukjes die ik kwijt ben. Normaal gesproken speel ik het zomaar weg, dus het moet wel weer naar boven komen als we bij stadion voor de poort staan. Dat voor de poort staan is iets dat waarschijnlijk nooit zal gaan wennen. Het heuveltje naar boven is bijna een letterlijke drempel die we over moeten fietsen om daarna de knop om te zetten en te gaan!

De Marsparade
De opmars is zonder muziek en de mensen zijn zelfs dan al enthousiast aan het juichen. Zeker ons supportersvak heb ik gedurende de hele show gehoord, geweldig! Het begin van de Marsparade moet meteen staan, en de focus ligt dus ook op de beginnoten van ‘Crazy in March’, een in mijn ogen erg verrassende mars, geschreven door onze dirigent Sietze Bandringa. De bocht en de counter, de twee verplichte onderdelen, gaan erg lekker en daarna gaan we beginnen aan het gedeelte waar we het beste in zijn. We mogen verder met het entertainment gedeelte van onze Marsparade. Bij de eerste bocht op de fiets glijd ik van mijn trapper af en moet ik haast maken om het figuur goed af te maken. Ik baal hier ontzettend van maar weet ook dat de focus vooral ligt op het loopje van onze sousaphonisten. 

De muzikale overgang naar ons tweede nummer, ‘an American in Paris’, loopt lekker en de dynamiek in de muziek gaat ook goed. Tijdens het fietsen probeer ik continu bezig te zijn om mijn duo of rijtje recht te houden, iets dat op de fiets heel snel kan veranderen. De slagwerksolo voor ‘Locked out of heaven’ gaat goed, want waar de drummers nog wel eens te laat weg waren, zie ik ze nu heel mooi op tijd ruimte voor ons maken. Locked out of heaven is een gevaarlijk stukje omdat hier de afstanden tussen twee fietsende groepen ongeveer vijftig meter is. Het samenspel is daarom voor ons gevoel continu bij elkaar weg, maar hier zijn we op getraind om doorheen te spelen.

Daarna volgt de slagwerksolo waarin we met twee blokken door het slagwerk kruizen. Het publiek begint weer met hun oeh’s en aah’s en dat is waar we van tevoren op hadden gehoopt.  Daarna is het voor mij zaak om bij de les te zijn want ik moet gaan crashen met onze tambourmaître Sander Snip. Ik fiets uit mijn lijntje vandaan en zorg dat ik op het goede moment bij Sander aankom. Ik trek mijn stuur omhoog en de crash is een feit. Sander zijn wiel rolt helaas niet door, iets dat op de repetities wel lukte, maar het effect is er bij het publiek niet minder om. Na de crash gaan we door met ‘Dixieland Funeral’, waarbij niet om de tambourmaître maar om de fiets wordt getreurd. Het publiek moet hier erg om lachen en dat voelt erg goed om er een mooi vervolg aan te geven.

In dit laatste nummer speelt mijn vader de solo op de trombone en hoef ik even niet te spelen. Met veel trots en een klein beetje spanning luister ik ernaar en hoop dat hij hem perfect neerzet. Vervolgens moet ik weer bij de les zijn om het laatste gedeelte er nog een groot feest van te maken met ‘oh when the saints’. Later hoor ik van het onze supporters dat het zingen, door het gejuich van het publiek, niet eens te horen was! Het einde is in zicht en de laatste formatie staat als een huis. Na afloop komt de spanning eruit, en zie je overal de blijdschap over de goede performance. Onze doelstelling van een staande ovatie was bereikt!

De Show
Lang konden we niet nagenieten want na de geslaagde Marsparade stond onze Show alweer op het programma. Snel even omkleden en napraten en daarna was het alweer tijd om in te spelen. Ik voel mij een stuk minder zenuwachtig en heb vooral erg veel zin om weer het veld op te gaan. Na het inspelen blijkt dat het programma een half uur is uitgelopen en dat opeens het Canadese drumcorps “Calgary Stampede” voor ons de pauze volspeelt. Ik voel dat de batterij die alweer op volle spanning staat compleet leegloopt en dat de club om me heen wat duf aan het worden is van het wachten.

Na 45 minuten vertraging is het dan eindelijk zover, en komen we op met ‘enter sandmen’.  Ik merk dat de beginformatie niet helemaal recht is en dat het muzikale begin van de show muzikaal wat inspiratieloos is. Dat gevoel verandert bij mij na het nummer ‘mozallica’, het nummer dat ik ook het mooiste vind van de show. Het vervolg, een combinatie van het ‘Liefs uit London’ van BlØf en Adios Nonino vooral bekend van de traan van Maxima, loopt ook lekker. ‘Gossack Mozart Dance’ heb ik ook nog nooit lekkerder gespeeld en daarna is het al tijd voor de afmars. Ik merk dat het publiek de show minder enthousiast heeft gemaakt dan de Marsparade, maar dat is ook iets wat wij al hadden ingecalculeerd. Na afloop ben ik zelf erg enthousiast over mijn eigen show, maar merk ik al dat de leden om mij heen de show in het algemeen niet zo goed hebben ervaren. De instructie komt bij ons en zegt dat we de show ook in de repetities vele malen beter hebben gespeeld. Het lange wachten heeft ons toch opgebroken.

De prijsuitreiking
Na de show was er even tijd voor een biertje om daarna op te stellen voor de prijsuitreiking. Door de commotie om de puntenverdeling van de vorige weekenden, maakt het ons eigenlijk niet zoveel meer uit hoeveel punten we halen. De schatting in de club ligt voor de Marsparade rond de 82 punten en voor de show rond de 78 punten. We komen op en staan naast Drum- en Showfanfare “Oranje” uit IJsselmuiden, een gezellige club waar we de prijsuitreiking mee beleven. Daar horen we onze naam en de speaker kijkt al, hoor ik later van mijn vader, geheimzinnig onze kant op. Hij geeft de punten en met 90.13 punten hebben we een gouden medaille met onderscheiding!! Het besef dat een paukje in handbereik is groeit per keer dat er punten opgenoemd worden. Onze show wordt aangekondigd en we horen het aantal van 79,42 punten. Toch een kleine teleurstelling omdat de show een veel hoger niveau had kunnen halen, dan dat we hadden laten zien. De knop gaat weer om want nog steeds is het paukje in zicht.

Onze buren van “Oranje” krijgen als laatste de punten en feliciteren ons al met het behalen van het paukje. Ik heb niet in de gaten dat zij de laatste zijn die de punten te horen krijgen, en de speaker gaat over tot het benoemen van de dagprijs. Op dat moment valt het kwartje en zijn we met elkaar door het dolle heen! Ik sprint naar mijn vader en die zegt: “kom we moeten dit met de supporters vieren.” Op dat moment sprinten we naar het supportersvak en volgen alle leden ons daar naartoe. Het is een groot feest en in alle commotie horen we niet eens dat we de publieksprijs ook nog hebben gekregen!  Na afloop doen we onze ereronde en spelen we nog voor ons supportersvak op het moment dat de rest van het stadion al zo goed als leeg is.

Bij buitenkomst staan er nog veel mensen klaar met hun videocamera en komt de ontlading met elkaar en met de supporters. Vol ongeloof houd ik het paukje vast. Het paukje die ik in 2005 nog niet kon vasthouden doordat ik nog bij de jeugd zat, en het paukje waarvan ik gedacht had dat deze club dat niet meer voor elkaar zou krijgen. Dit moest natuurlijk gevierd worden in de binnenstad van Kerkrade. De details van deze nacht die mogen jullie zelf invullen…

Op dit moment staan we nog steeds bovenaan op het onderdeel Marsparade en mogen we nog een paar dagen hopen op een stunt die helemaal nog nooit is voorgekomen in onze vereniging, namelijk het behalen van een vaandel! Ook al is de kans heel klein met de korpsen die nog moeten komen, toch hoop ik dat ze daar toch zenuwachtig zijn geworden van onze goede score!  

Door muzikant Joël van der Ploeg

Voor foto's, klik hier gemaakt door: Efiena Staphorst-Tillema, Frouktje de Boer & korpsmuziek.nl